وانمود ...

عبور می کنم هر شب ...

از کنار نیمکت های خالیه پارک ...

طوری که انگار کسی درنیمکت های اخرین ...

انتظار مرا می کشد ...

و به انجا که میرسم بغض گلویم

را می گیرد و باید وانمود کنم

که باز هم دیر رسیده ام ...